Van Orang Ulu en Iban naar Bidayuh en Penan.

Vanmorgen staan we om 9 uur trappelend van ongeduld te wachten op ons taxi busje dat ons naar de Culture Village brengt. Een minuut of vijftien later komt een nogal oud vehikel voorrijden. Als ik instap en ga zitten zak ik half door de stoel. Aan het motor geluid en het rammelen van de carrosserie te horen hebben we hier te maken met een busje van respectabele leeftijd. Het enige wat bij onze chauffeur in de plooi zit is zijn haar. Bij het volgende hotel worden nog 8 mensen bijgeladen. Een van hen, een Amerikaantje van 2 meter en 125 kg zwaar, laat zich kreunend op het middelste stoeltje zakken wat vervaarlijk gaat kraken als we en hobbel nemen met iets te hoge snelheid.
De telefoon van onze bestuurder is ook het prettigste speeltuig wat er bestaat.
Tijdens het nemen van rotondes ziet hij kans te bellen en te schakelen tegelijkertijd. Van hands free heeft hij nog nooit gehoord!
En maar hobbelen over het wasbord, nog even een tankje diesel halen en dan door naar de Culture Village. Geradbraakt kom ik aan, gedeeltelijk geplet door onze Amerikaanse vriend die verder geen stom woord zei en alleen druk was met foto's van zijn vriendin op de achterbank. Dit uurtje zal ik mij nog een tijdje heugen denk ik.
Maar het is tijd voor leuke dingen. We gaan naar de entree van de Village en horen dat mensen van een bepaalde leeftijd maar de helft van de entree prijs hoeven te betalen. Toevallig vallen wij alle twee in die categorie.
En dat is dan weer mooi meegenomen. We krijgen ook een paspoort en bij ieder Longhouse ligt een stempelkussen met stempel waarmee je kan bewijzen dat je er daadwerkelijk geweest bent. 

We beginnen de tour bij Bidayuh ook wel de "Land Dayaks"genoemd.
Het is heel erg de moeite waard om te kijken hoe de mensen toen en ook nu nog wel leven.

Er is een gigantisch verschil tussen de verschillenden bevolkingsgroepen.
Dan gaan we naar het Iban Longhouse en ook hier zijn ze in de weer om te laten zien hoe je op een eenvoudige manier in leven kunt blijven, door met een simpele wok en een beetje olie de meest lekkere gerechten te maken. De Iban staat bekend om zijn enorme grote gaten in de oorlellen, dat komt door het gewicht dat er aan ringen wordt in gehangen.

Het loopt tegen het middaguur en we worden uitgenodigd om een groot spektakel in een theater te komen bijwonen. Gelukkig zijn we aan de vroege kant want er staat al een mega rij wachtenden. Alles gaat wel wat meer gedisciplineerd dan bij ons in Europa.
Als de deuren open gaan hebben we het geluk dat we zeer goede plaatsen hebben om zowel foto als video opnamen te maken. Na zo'n drie kwartier vermaak van dans en spektakel staan we weer buiten. Nu eerst maar aan de lunch in het grote restaurant wat bij de Village hoort. We bestellen nasi met kip en een heerlijke ananas jus. Na de lunch gaan we weer verder met onze tocht langs de hutten en longhouses. Sommige mensen haken al af en gaan terug naar Kuching maar wij zijn nog lang niet klaar. Heerlijk al die info die we krijgen over het land en de gewoonten. 

Onze bus gaat pas om 5 uur dus hebben we nog tijd genoeg. We besluiten ook de voorstelling om 4 uur nog een keer te bekijken. Nu zonder camera's, dan zie je gelijk veel meer wat zich op de bühne afspeelt. Andermaal was het weer een feest. Dat zal het waarschijnlijk niet worden op de terugreis als ik denk aan het avontuur van vanmorgen met onze piloot. We hebben afgesproken dat hij ons rond vijf uur komt halen maar dat wordt half zes. Als ik het aantal mensen tel dat zit te wachten, begin ik hem te knijpen. Dit kan nooit in het busje bedenk ik maar onze telefonist annex chauffeur denkt daar anders over Hij begint met zo'n 12 mensen maar er worden nog wat verstekelingen opgepikt.
Twee van hen checken onmiddellijk weer uit, zij hebben snel wat anders geritseld.
Maar onze chauffeur is niet voor de poes. Even wat telefoontjes en ja hoor, er worden nog wat verstekelingen opgepikt. Afgeladen en met drie mensen teveel gaat het huiswaarts.
Gelukkig is het druk op de weg zodat hij het gaspedaal niet volledig kan intrappen.
Om halfzeven stappen we als laatste uit en wensen de chauffeur een fijne avond en nog veel ritjes naar de Village, maar dan zonder ons.

Op naar Miri.

Selamat Malan