zondag 30 april 2017

KK dag 2




Een stadsbezoek is het volgende programma onderdeel. Eerst hebben we de blog een update gegeven en daarna richting centrum. We hebben besloten een stukje te lopen naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum dat ongeveer een halfuur lopen is. We moeten wel twee keer een vierbaansweg oversteken en dat staat gelijk aan zelfmoord. Ze zijn hier niet ingesteld op voetgangers dus houden ze er geen rekening mee. Je moet hier eerst goed naar rechts kijken en dan links (het verkeer rijdt links in Malaysia) en proberen zonder schade over te komen. Geduld hierbij is een noodzaak. We brengen eerst een bezoek bij Ma Bakery. Die hebben buiten lekkere dingetjes ook internet en hier proberen we nogmaals of we een Uber chauffeur kunnen strikken. En na "de koffie met" komt inderdaad een Uber taxi. We stijgen in en raken aan de praat met de chauffeur die van beroep eigenlijk fotograaf is. Wij vragen een aantal dingen aan hem over de stad en hij legt uit wat wel en niet goed is voor de toeristen. Daarbij komt ook nog dat Uber je voor de helft van het geld keurig rondrijdt. Er gaan hier nog geen verhalen over Uber chauffeurs die de kluit belazeren alhoewel ze op de luchthaven worden gemeden als de pest. Ze rijden hier op de klok; des te langer de rit des te meer je moet betalen.
Bij het Waterfront stappen we uit en gaan de de stad verkennen.
Langs het Waterfront is het een drukte van belang. We zijn net op tijd om te zien hoe de vissersvloot de haven verlaat.




Naast mij staat een tandeloze jongen die een shirt draagt van Bayern München. Als ik aan hem vraag of hij soms fan is lacht hij zijn anderhalve tand bloot en roept yes yes yes!! Maar wij hebben Ajax zeg ik hem. Dan is hij niet meer te stoppen en beweert met een aantal handgebaren dat dat helemaal niks is. Nee Bayern en wijst nogmaals op zijn heel erg nodig in de was moetende shirtje.


We komen nu bij een kleine inham wat op een haventje lijkt. Er liggen wel 15 motorbootjes met redelijk wat pk. Ze worden om beurten volgeladen met mensen die dan vol speed vertrekken naar een eiland voor de kust. Zonder zwemvesten zitten moeders met kinderen en een enkele man. Wij hoorden van mensen dat op de eilanden erg veel Filepijnen wonen en die komen dan vooral in het weekend boodschappen doen. Maar aan de veiligheid wordt niet zoveel aandacht geschonken. Het zijn een soort zzp ers die de bootjes bemannen en voor een appel en een ei de overtocht maken.
Anders is het even verderop aan de pier waar de boten liggen die wel veilig zijn.
Eerst een kaartje kopen, dan een zwemvest aan en dan pas aan boord op weg naar een van de eilanden.



We gaan verder en slenteren wat over de markt bij de vissershaven en krijgen wat te proeven wat een vrucht die op een mango lijkt. Of we niet een kilo of wat willen kopen, ze zijn gezond en lekker! Als we uitleggen dat we backpackers zijn en erg op de kilo's moeten letten dringt de man niet verder aan en wenst ons een fijne voortzetting van de dag.
In een enorme loods ernaast is nog maar eens een groentemarkt waar hele straten met bananen te koop worden aangeboden. 



Sommigen verkopers zijn al zo lang op dat ze even een dutje doen naast hun waren. Na anderhalf uur markten bezoek gaan we even afkoelen in een shopping Mall. Hier staat de airco op vol; buiten is het inmiddels 34 graden en we kunnen een beetje verkoeling wel gebruiken.




We hebben hier bij het Waterfront wel 4 grote shopping Mall's gezien. Een gewone,een luxe en super de luxe en ook een waar wij zelfs niet naar binnen gaan omdat we denken dat alleen bij het bestellen van koffie de credit card al leeg is.





We sluiten de dag af bij een echt Maleis restaurant en dit moet wel goed zijn gezien de krantenknipsels aan de muur. Midden in de zaak zit een "moeder overste" die het geld beheert. Als we goed kijken is het de dame op de krantenfoto, maar nu vele jaren en een aantal tanden later. Zij heeft destijds iets uitgedokterd waardoor ze de beste en de lekkerste rijst op een bord toverde. 






Nu zit ze midden in de zaak de boel goed in de gaten te houden. Voor het koken heeft ze een kok in dienst. Een paar Heineken biertjes worden naar binnen geklokt en er achteraan een bordje heerlijke nasi van fantastische rijst. Nu richting Guesthouse, morgen weer een dag. 


Selamat Malan


vrijdag 28 april 2017

Kota Kinabalu


 "The Grand Old Lady", de eerste olie boortoren van Miri.



Vanmiddag hebben nog we een vlucht naar Kota Kinabalu of, zoals in de volksmond KK. Dus tijd om nog een wandeling te maken in Miri. We hebben op de kaart iets gevonden van "Fun Park" dat aan de noordzijde van de stad ligt en gaan kijken of daar nog wat te beleven is. We passeren een grote moskee met een prachtige tuin en gaan daar eerst maar eens een kijkje nemen. 


We doen netjes onze schoenen uit maar voor de rest ben ik er eigenlijk niet op gekleed.
Maar er is altijd wel iemand die je te hulp schiet en ik krijg dan ook een mooi kleed om dan zijn mijn benen keurig bedekt. Renée heeft altijd een pareo bij zich en kent dat probleem niet.De pareo kan zowel voor hoofd, schouders al benen gebruikt worden al naar gelang de regels van het land of de religie. We mogen nu de moskee in om foto's te maken en rond te kijken.





Daarna zien we een klein zaaltje waar koffie en thee geschonken wordt. Op de vraag of we ook iets kunnen drinken worden we van harte uitgenodigd. Terwijl een jongeman koffie en thee haalt beginnen we een praatje met de mevrouw die het hier runt. Ze wil gelijk met ons op de foto wat overigens heel veel mensen doen. 


We worden vaak gevraagd om even mee te poseren en voelen ons dan ook soms een filmster. (zijn we ook :)
Ook de geestelijk leider van de moskee komt er aan. Hij draagt een T shirt van Korea.
Als we hem vragen of hij daar vandaan komt lacht hij. Nee van mijn moeder gekregen die is gisteren terug gekomen van Korea en heeft dit voor mij meegebracht. Ook vertelt hij nog een verhaal dat hij onlangs in Istanbul was en een bezoek bracht aan de plaatselijke voetbalclub Besiktas in zijn Galatasaray shirt en dat dit hem op een groot boe geroep kwam te staan. Ook de Iman wil graag met ons op de foto.

We voegen elkaar toe op Facebook, het is altijd leuk om spontane en gastvrije mensen te ontmoeten.

Bij aankomst in KK is het even zoeken naar ons onderkomen. Ook de taxichauffeurs gaan in overleg waar het kan zijn. Na een minuut of vijf zijn ze er uit. Een klein mannetje die ons richting het centrum rijdt praat honderd uit en hij kijkt meer naar ons als op de weg en dat levert nog wel eens onverwacht en zeer plotseling remmen op zodat ik het gevoel krijg steeds gelanceerd te worden vanaf de achterbank. Het is ook heel erg druk in verband met een vrij weekend. Het is maandag 1 mei en dat is hier een vrije dag. Na een klein half uur hebben we het Swiss Guesthouse gevonden.
Het blijkt dat we niet helemaal in het centrum zitten en onze kleine man zegt dat we hem altijd mogen bellen als we naar het centrum willen. We bedanken hem hartelijk en nemen zijn aanbod in overweging. Het inchecken gaat snel en een zoontje wordt gevraagd de zware rugzak van Renée boven te brengen.(Maar Renée kan dat heel goed zelf, het jongetje is te klein voor die zware rugzak vindt ze.)
We pakken wat spullen uit en gaan daarna de stad in naar het Waterfront, de "place to be" zegt men. 


Ook gaan we de taxi dienst Uber uitproberen. Ik heb de app op mijn telefoon alleen snap ik het gebruik nog niet helemaal. We roepen de hulp in van de mevrouw achter de balie en zij gaat voor ons wat regelen. Met vijf minuten staat er een nieuw klein autotootje met een lief klein dametje die ons naar het centrum brengt.
Als we nog meer uitstapjes willen maken kan ze wel wat regelen zegt ze en dat knopen we goed in onze oren.




Als we bij het Waterfront aankomen worden we gedropt bij gelijk het duurste stukje met zeer decadente restaurants. We kijken met een schuin oog op de prijslijsten en zien gelijk dat wij hier verkeerd zijn, maar het uitzicht is prachtig. We lopen nog een stuk door en zien dan de Night Market waar het heel gezellig is en de prijzen vele malen beter. 

We besluiten in een van de vele eetstalletjes een lekkere mihoen met kip te eten met een lekker mango sapje. 

Doordat we afhankelijk zijn van WiFi hebben we niet constant een internetverbinding en moeten dan maar gokken dat we een rondjes rijdende taxi vinden. Dat lukt nog redelijk snel maar ook hier het probleem: Waar is dat Guesthouse? De chauffeur belt met de centrale en geeft de telefoon aan mij. Ik noem het hele adres. De chauffeur kijkt verschrikt en zegt:" Dat kan niet voor 10 RM dat kost 20 RM. Dat vinden we geen probleem. We worden voor € 4,40 de hele stad doorgereden.
Bij het Guesthouse is alles rustig en wij gaan ook gelijk met de kippen op stok.


                                                                                      Selamat Malan 



Gunung Mulu National Park dag 2



Gunung Mulu National Park dag 2

Na eerst een rode kaart te hebben uitgereikt aan een dikke salamander die onze slaapkamer had ingepikt konden we naar bed. Maar de rust is van korte duur.
Zelden in mijn leven heb ik het zo hard horen regenen als hier. Onafgebroken vallen er geweldige stortbuien. We knijpen hem een beetje omdat we gisteren hoorden dat er een paar dagen terug ook al twee vluchten zijn gecanceld van wege de vele regen. De start- en landingsbaan is erg kort en bij erg nat weer kan er geen vliegtuigje landen. En ook de trip door de jungle komt in het gedrang vanwege het water in de rivier dat maar zo met een meter stijgt en de stroming in het kwadraat laat toenemen. Gelukkig wordt het tegen de ochtend toch nog droog en kunnen we, nadat we afscheid hebben genomen van Brenda en James, naar het National Park om te informeren of de tocht naar Clearwaterval kan door gaan. Diana brengt ons weer naar de hoofdingang en we spreken met haar af dat ze ons om 13.00 uur weer oppikt voor de airport.
De trip naar Claerwaterval kan door gaan, alhoewel een beetje aangepast.



De eerste stop is bij een klein dorpje in de jungle waar een markt is. Volgens de gids is het nu een floodmarket vanwege de heftige regenval in plaats van een wandelmarkt. Ze gaan in ieder geval kijken of het mogelijk is om aan land te gaan en de plaatselijke middenstand te voorzien van extra valuta.

Het is geweldig om zo laag boven het water te genieten van de jungle met zijn ongekende natuurschoon.
Ook dit maal hebben we geluk. We kunnen ook nog even aan land en daarna gaat het verder naar een volgende stop: de Wind Cave. Het druipt overal van het nat zowel binnen als buiten de grot. De gids heeft ook niet gezegd dat het binnen droog zou zijn en er zijn zelf stukken bij waar je je onder een douche waant. De Limestone waar de grot mee opgebouwd is blijkt verre van water bestendig. We genieten weer van al het moois en vooral de koningskamer van de grot maakt veel indruk. Op naar de volgende stop. Daar zouden de liefhebbers kunnen zwemmen in kristalhelder water maar door de enorme regenval van vannacht en het stijgen van de waterspiegel is de kleur van het water veranderd van glashelder naar drabbig groen en de stroming is zo hard dat op aanraden van de gids je beter niet kan gaan ronddobberen.

Trouwens niemand maakt aanstalten. Nu op naar de Clearwater Cave en dat is wel weer een dingetje voor onze twee Engelse vriendinnen die ook weer van de partij zijn. Ze staan niet te juichen bij het aanhoren van het aantal treden dat er beklommen moet worden. Ze zijn de vermoeidheid van gisteren nog niet helemaal kwijt. Maar als de gids aangeeft dat er een “herengrot” is klaren de gezichten weer op en gaan ze voor de eerste 200 treden. Happend naar zuurstof komen ze boven en hijgen naar de gids dat ze vandaag ook nog hun rugzakken moeten inpakken, de haartjes wassen en een schone blouse aantrekken om dan te verkassen naar Sabah. Het blijkt dat na de eerste trap er nog een paar van deze lengte voor ons liggen te wachten. Ook wij voelen de bovenbenen af en toe maar we geven geen krimp. Na een klein uurtje en een bezoek aan de heren en de dames Caves staan we boven aan de trap op een klein plateau uit te blazen. Iedereen fotografeert iedereen en dan dalen we af naar de rivier. 







En omdat we een klein half uurtje hebben overgehouden is het voorstel van de Engelse dames aan de gids, om terug te gaan naar het begin omdat er toch geen frisse duik inzit in de rivier en zij de tijd nodig hebben om in te pakken en hun vlucht te halen. Wij zijn ook akkoord omdat we dan nog een kleinigheid kunnen eten. 
Om 13.00 uur staat Diana klaar en brengt ons naar de airport om drie kwartier later te vertrekken naar Miri. Het is een geweldige belevenis om dit in zo’n vrij korte tijd mee te maken. We laden snel de telefoon nog even op. Omdat we alleen van 18.00 uur tot 24.00 uur stroom hadden, daarna ging de aggregaat uit, waren al onze electra spulletjes aan het eind van hun latijn. Machtig om mee te maken en een aanrader voor elke natuurfreak !!






donderdag 27 april 2017

Gunung Mulu National Park


Gunung Mulu National Park

Vandaag gaan we naar de grootste Caves van de wereld. Als de informatie juist is wonen hier meer dan 3 miljoen vleermuizen die tussen 17.30 en 18.30 uur massaal uitvliegen. Dit spektakel willen we niet missen en ook het natuurgebied is van ongekende schoonheid. We blijven een nacht in een soort B & B.

De vlucht naar Mulu duurt 25 minuten en we vliegen met een kleine Twin Otter.




Aan boord krijgen we een pakje chocolademelk.
Op het vliegveld is het even zoeken naar iemand met een bordje "Thomas". Na twee minuten vinden we Diana. Zij haalt ons af en brengt ons naar ons onderkomen.



Daar worden we zeer vriendelijk ontvangen door het echtpaar dat de B & B runt. Het zijn James en Brenda. Ze hebben wel Europees klinkende voornamen, maar een Chinees uiterlijk. Waarschijnlijk zijn hun echte namen voor de gemiddelde toerist niet uit te spreken.
We kunnen gelijk naar de kamer en daarna aan de thee bij Brenda. Zij legt precies uit hoe we het beste onze tijd kunnen indelen. Vandaag eerst de Canopy walk, dat is een wandeling van ongeveer anderhalf uur en daarna een bezoek aan de Deer & Lang Caves. Als we geluk hebben dan komt rond 17.30 uur de horde van 3 miljoen vleermuizen tevoorschijn op zoek naar een lekkere maaltijd.
Als we het programma hebben doorgenomen brengt Diana ons weer terug naar de ingang van het park. Hier kunnen we alle evenementen boeken en gelijk 's middags beginnen.




Na de lunch gaan we op weg voor de Canopy walk.(hangbruggen) We zijn met z'n vieren en een gids is vijf. De twee dames die aansluiten komen net hijgend van een bezoek aan een waterval.
En dan nu gelijk door naar de Canopy walk is wel een dingetje voor de dames. Ze brengen de nodige kilo’s op de weegschaal en een van hen heeft ook nog hoogtevrees. Geen lekker vooruitzicht voor de hoog in de bomen gemaakte slingerbruggetjes.




Maar de Engelse humor van de twee dames blijft onaangetast en de gids moet er dan ook flink aan geloven. We hebben veel lol met elkaar en de ooohs en aaahs zijn niet van de lucht.
Om half 3 sluiten we aan bij een andere groep en gaan op weg naar de Deer & Lang Cave. Dit is een klein uurtje lopen en dan staan we aan de ingang van de Lang Cave. Een immens grote grot waar, door middel van bruggetje en paadjes een waar netwerk is ontstaan. Het is dan ook zaak een beetje in de buurt te blijven van onze gids, die al snel met een sappig verhaal komt dat ze al jaren op zoek zijn naar een man die op eigen initiatief was gaan klimmen en klauteren in de grot en tot nu toe niet gevonden is. 





De volgende grot, de Deer Cave is, zo beweert men, de grootste ter wereld. Binnenin is het drie keer de grootte van het Weymbly stadion. Alleen de uitgang naar buiten heeft al een opening in hoogte van zo'n 300 meter.


En hier moeten dan zeker 3 miljoen vleermuizen hun huisvesting hebben. Wij kunnen ze met het blote oog niet vinden tegen het kolossale plafond van de grot, maar ruiken ze wel! Het is een aceton achtig luchtje. Goed tegen de verkoudheid denk ik. Zeker anderhalf uur zijn we binnen geweest voor we naar de plaats gaan waar we het uitvliegen kunnen zien. Het is hier al wat drukker door mensen die hier gisteren ook waren.  Als het regent komen de beestjes niet naar buiten en gisteren schijnt het heel hard geregend te hebben. Dat komt in deze tijd van het jaar regelmatig voor dus hebben we veel geluk volgens de gids.
Het is net als overal, waar wat te zien is willen de laatkomers de beste plaats en dat levert bij sommigen geen applaus op. Zij zitten al een uur met de camera in de aanslag en dan gaat er plots iemand zo voor je giechel staan en kijkt ook nog verongelijkt als je er wat van zegt. Wat wel gezegd moet worden is dat de meeste van deze figuren een Europees uiterlijk hebben. Aziaten hebben we nog niet veel kunnen betrappen op dit gedrag. En dan gebeurt het echt. Na 45 minuten wachten komt de eerste golf vleermuizen de grot uit vliegen. Daarvan wordt een heel klein deel weggevreten door roofvogels maar dan heeft de rest ook vrij spel. De ene golf vleermuizen na de andere komt de grot uit. Ze maken mooie figuren in de lucht.



Als we uitgekeken zijn lopen we de 3 km terug naar de uitgang waar we een afspraak hebben dat Diana ons weer komt halen. Vlak naast onze B&B heeft zij een piepklein eetstalletje waar we kunnen komen eten. Ze staat zelf in de keuken, nou ja keuken; het is een gasfornuis met een klein aanrecht en een bbq. Meer is het niet.

Er staan 4 tafels met banken en 4 stoelen aan een geïmproviseerde bar, bestaande uit een smalle tafel tegen het aanrecht. Er is nog een plekje op een bank naast een stel die we al vaker gezien hebben. Ze schikken meteen een stukje in zodat wij er naast kunnen gaan zitten. Mevrouw begint direct in perfect Engels een praatje. Als Thomas vraagt waar ze in GB wonen zegt ze tot onze verbazing dat ze Duitsers zijn en dus in Duitsland wonen. We zetten de conversatie voort in het Duits.
Diana heeft intussen de bestelling opgenomen en eerst krijgt de Duitse haar eten. Na een poosje blijken haar man en ik hetzelfde besteld te hebben en dus krijgen wij daarna alle twee ons bord. Thomas moet nog een poosje wachten op zijn bestelde soep, want in zo'n klein keukentje kun je niet anders dan per persoon het eten klaar maken.
Ineens bedenkt Diana dat ze nog servetten moet geven. Er wordt een wc rol op tafel gezet en daarmee mogen we onze mond afvegen!



Als Thomas om de rekening vraagt doet hij dat in het Duits en gek genoeg begrijpt niemand hem.
Als hij het in het Engels probeert begrijpen ze hem wel!
Inclusief het drankje zijn we RM 28 armer (€ 6,50)
Het was een slopende, maar onvergetelijke dag.
Mulu National Park is echt een aanrader!!

Selamat Malan







dinsdag 25 april 2017

Aankomst in Miri




De vlucht van Kuching naar Miri is in een uur gefikst. Op de luchthaven even een taxiticket regelen en om 4 uur plaatselijke tijd zijn in de Walk Inn, een schitterend onderkomen voor backpackers.
Na wat uitpakwerk gaan we op zoek naar Ming Café, een adres wat we van andere backpackers hebben gekregen en dat een bezoek meer dan waard is.
Hier in Miri lijkt het wel dat ze wat vrijer zijn met alcohol. In veel cafés wordt bier aangeboden, zo ook bij Ming Café. Hier is het zelfs twee bestellen en 3 krijgen; niet slecht bij deze temperatuur.
Ook het eten is er erg lekker. Daarna gaan we nog een stukje lopen om te kijken of Renée nog wat herkent van 34 jaar geleden en weer terug naar de Walk Inn om morgen de stad verder te verkennen.




Vanmorgen gaan we op zoek naar een Europees ontbijt, dus een broodje en een kopje koffie, maar dat valt vies tegen. Noodles, Mihoen en iets van soep staan overal op de kaart maar dat is op dit uur voor ons net te veel van het goede. We komen uiteindelijk terecht in een piepklein kruidenierswinkeltje waar we een cakeje en koffie kunnen krijgen. Een alleraardigste jonge dame vertelt ons over de teloorgang Miri en dat de Koning veel in eigen zak laat glijden en niets voor de bevolking doet. Sarawak is rijk aan zwarte peper, maar de opbrengst daarvan gaat grotendeels naar andere provincies.






We kijken wat rond in de Mega Mall naast ons Hostel en gaan daarna de stad in om te kijken of Renée na 34 jaar nog iets herkent. 








Het is een stad met twee gezichten: de mensen zijn of knetterrijk of straatarm, dat is duidelijk zichtbaar.
We vinden nog wat herkenningspunten van Renée maar dat is inmiddels echt vergane glorie.



Lunchen doen we op een klein terrasje en dan gaan we even terug naar het Hostel om wat aan de blog te schrijven. Het is behoorlijk warm,30+ en een paar uurtjes airco kunnen we we wel gebruiken. 

Nu nog even de kleine rugzakken inpakken voor een nacht naar de Deer Cave in Mulu en de inwendige mens verzorgen en klaar zijn Thomas & Renée!!








Selamat Malan   
                                                                                                                                        

maandag 24 april 2017

Van Orang Ulu en Iban naar Bidayuh en Penan.




Vanmorgen staan we om 9 uur trappelend van ongeduld te wachten op ons taxi busje dat ons naar de Culture Village brengt. Een minuut of vijftien later komt een nogal oud vehikel voorrijden. Als ik instap en ga zitten zak ik half door de stoel. Aan het motor geluid en het rammelen van de carrosserie te horen hebben we hier te maken met een busje van respectabele leeftijd. Het enige wat bij onze chauffeur in de plooi zit is zijn haar. Bij het volgende hotel worden nog 8 mensen bijgeladen. Een van hen, een Amerikaantje van 2 meter en 125 kg zwaar, laat zich kreunend op het middelste stoeltje zakken wat vervaarlijk gaat kraken als we en hobbel nemen met iets te hoge snelheid.
De telefoon van onze bestuurder is ook het prettigste speeltuig wat er bestaat.
Tijdens het nemen van rotondes ziet hij kans te bellen en te schakelen tegelijkertijd. Van hands free heeft hij nog nooit gehoord!
En maar hobbelen over het wasbord, nog even een tankje diesel halen en dan door naar de Culture Village. Geradbraakt kom ik aan, gedeeltelijk geplet door onze Amerikaanse vriend die verder geen stom woord zei en alleen druk was met foto's van zijn vriendin op de achterbank. Dit uurtje zal ik mij nog een tijdje heugen denk ik.
Maar het is tijd voor leuke dingen. We gaan naar de entree van de Village en horen dat mensen van een bepaalde leeftijd maar de helft van de entree prijs hoeven te betalen. Toevallig vallen wij alle twee in die categorie.
En dat is dan weer mooi meegenomen. We krijgen ook een paspoort en bij ieder Longhouse ligt een stempelkussen met stempel waarmee je kan bewijzen dat je er daadwerkelijk geweest bent. 



We beginnen de tour bij Bidayuh ook wel de "Land Dayaks"genoemd.
Het is heel erg de moeite waard om te kijken hoe de mensen toen en ook nu nog wel leven.




Er is een gigantisch verschil tussen de verschillenden bevolkingsgroepen.
Dan gaan we naar het Iban Longhouse en ook hier zijn ze in de weer om te laten zien hoe je op een eenvoudige manier in leven kunt blijven, door met een simpele wok en een beetje olie de meest lekkere gerechten te maken. De Iban staat bekend om zijn enorme grote gaten in de oorlellen, dat komt door het gewicht dat er aan ringen wordt in gehangen.



Het loopt tegen het middaguur en we worden uitgenodigd om een groot spektakel in een theater te komen bijwonen. Gelukkig zijn we aan de vroege kant want er staat al een mega rij wachtenden. Alles gaat wel wat meer gedisciplineerd dan bij ons in Europa.
Als de deuren open gaan hebben we het geluk dat we zeer goede plaatsen hebben om zowel foto als video opnamen te maken. Na zo'n drie kwartier vermaak van dans en spektakel staan we weer buiten. Nu eerst maar aan de lunch in het grote restaurant wat bij de Village hoort. We bestellen nasi met kip en een heerlijke ananas jus. Na de lunch gaan we weer verder met onze tocht langs de hutten en longhouses. Sommige mensen haken al af en gaan terug naar Kuching maar wij zijn nog lang niet klaar. Heerlijk al die info die we krijgen over het land en de gewoonten. 



Onze bus gaat pas om 5 uur dus hebben we nog tijd genoeg. We besluiten ook de voorstelling om 4 uur nog een keer te bekijken. Nu zonder camera's, dan zie je gelijk veel meer wat zich op de bühne afspeelt. Andermaal was het weer een feest. Dat zal het waarschijnlijk niet worden op de terugreis als ik denk aan het avontuur van vanmorgen met onze piloot. We hebben afgesproken dat hij ons rond vijf uur komt halen maar dat wordt half zes. Als ik het aantal mensen tel dat zit te wachten, begin ik hem te knijpen. Dit kan nooit in het busje bedenk ik maar onze telefonist annex chauffeur denkt daar anders over Hij begint met zo'n 12 mensen maar er worden nog wat verstekelingen opgepikt.
Twee van hen checken onmiddellijk weer uit, zij hebben snel wat anders geritseld.
Maar onze chauffeur is niet voor de poes. Even wat telefoontjes en ja hoor, er worden nog wat verstekelingen opgepikt. Afgeladen en met drie mensen teveel gaat het huiswaarts.
Gelukkig is het druk op de weg zodat hij het gaspedaal niet volledig kan intrappen.
Om halfzeven stappen we als laatste uit en wensen de chauffeur een fijne avond en nog veel ritjes naar de Village, maar dan zonder ons.

Op naar Miri.

Selamat Malan








  

zondag 23 april 2017

Semenggoh widlife center en Annah Rais Longhouse




Precies om 8.00 uur staat onze taxi voor de deur. De taxi chauffeur doet zijn uiterste best om snel de stad uit te komen omdat we om 9.00 uur bij de start van het voeren van de Orang Oetang willen zijn in het Semenggoh wildlife center.
De verkeerslichten nemen de nodige tijd in beslag en natuurlijk staan ze allemaal op rood als wij aankomen rijden.
Toch zijn we gelukkig op tijd en zelfs nog een van de eersten. De chauffeur informeert nog snel bij een van de mensen van het park hoeveel apen hij verwacht. Waarschijnlijk 4 of 5. De jungle is 653 ha. en er leven 28 Orang Oetangs, waarvan 19 in deze jungle geboren.
De dierenverzorger wijst naar boven en ineens zien we in de verte een van de Orang Oetangs richting de voederplaats slingeren. Op de voederplaats zijn trossen bananen en papaja's neergelegd.

Als de eerste Orang Oetang zijn trosje bananen heeft afgehaald horen we nummer twee al aankomen. Het is imponerend te zien met wat voor kracht ze door de bomen slingeren.
Of ze het erom doen lijkt het wel, ze blijven stug met hun rug naar het muisstille publiek zitten.
Na 20 minuten worden we allemaal uitgenodigd om mee te gaan naar een volgende voederplaats.
Daar hebben we geluk. Een moeder met jong komt aangeslingerd en kijkt regelmatig nieuwsgierig naar het publiek. Weer wordt een mand met bananen neergezet en de dames moeten snel zijn, want de eekhoorns liggen op de loer!

Wanneer de dames vertrokken zijn horen we achter ons geluid en weer komt een andere moeder met een iets groter jong tevoorschijn.
Ook zij hebben er zin in en slingeren van boom naar touw en van tak naar het lekkers.
Ze hebben er alle tijd voor en wij kunnen mooie foto's maken.
Dan worden we verzocht terug te gaan naar waar we begonnen waren waar we nog in het informatiecentrum kunnen lezen waarom de Orang Oetangs gevoerd worden terwijl ze in het wild leven. Het stuk jungle van 653 ha. blijkt qua voer net iets te klein voor de populatie en alleen als ze honger hebben komen ze naar de voederplaats toe. Je kunt dus ook de pech hebben dat er niet een komt en wij hebben toch 4 volwassen dieren en 2 jongen gezien!

 





Zeer imponerend om ze in de vrije natuur te zien.



We verlaten het wildlife centrum en rijden een uur verder naar het Annah Rais Longhouse. We worden ontvangen door een paar vriendelijke dames die ons meteen een borrel aanbieden.
Het is rijstwijn gemaakt van rijst met een scheutje gin. Maar goed dat het kleine glaasjes zijn, want het is al een poosje geleden dat we ontbeten hebben. Een tweede glaasje slaan we vriendelijk af.  

Onze chauffeur neemt ons mee voor een rondleiding.
Er zijn niet zo heel veel mensen, de meeste kinderen van bewoners moeten nog komen. Zij zijn vaak weggetrokken naar de stad, maar komen in het weekend bij hun ouders op bezoek.
We lopen over dikke gespleten bamboe scheuten die ieder jaar vervangen moeten worden. Omdat er steeds minder bamboe verbouwd wordt stappen mensen over op houten planken.
Iedereen is druk met allemaal klusjes. De een maakt een soort kroepoek van rijst blaadjes en vooral ook peper drogen en malen is een favoriet klusje.
Alle mensen zijn erg goed aanspreekbaar, we kunnen vragen wat we willen en krijgen zo goed mogelijk antwoord, mits ze de Engelse taal machtig zijn.
Er zijn twee Longhausses, gescheiden door een rivier en de meeste zijn nog steeds bewoond. Na het eerste gedeelte steken we de rivier over en komen in een wat luxer deel.
Hier krijgen geen rijstwijn maar een heerlijk flesje water bij een mini kruidenierswinkeltje.We krijgen gelijk uitleg hoe papaja gekweekt en daarna verwerkt worden. Steeds valt de gastvrijheid van deze mensen op. Even later komen we in contact met een mevrouw die ook in Nederland is geweest; in Goes en in Groningen, lekker dicht bij elkaar. Zij vertelt heel veel over deze Longhousses. Haar ouders zijn allebei hier geboren. De een aan de ene kant van de rivier en de ander aan de andere kant.
Op bezoek gaan bij elkaar ging met een bamboevlot, daar werd de rivier mee over gestoken want een brug was er nog niet.
We genieten echt van de sappige verhalen. Onze chauffeur heeft al een paar keer op zijn horloge en angstig naar ons gekeken dat we wel heel veel vragen hebben. Hij ziet zijn lekkere "prakje", dat we gaan eten in zijn favoriete mihoentent, aan zijn neus voorbij gaan want om twee uur sluit de tent. We maken nog een klein praatje met een van de oudste bewoners, een dame van 88 jaar en nemen dan hartelijk afscheid en gaan met gezwinde spoed richting mihoen.
Het was een geweldige beleving om hier rond te kijken.



Selamat Malan